Późnogotycki zespół klasztorny Bernardynów położony jest na wschodnim krańcu miasta. Kościół p.w. św. Barbary, wybudowany w latach 1461–1465, powstał z fundacji Rafała Tarnowskiego. Przyległy doń budynek klasztorny wznosili już sami Bernardyni w latach 1465–1489. W późniejszym okresie kościół zyskał manierystyczny szczyt nad prezbiterium (1611 r.) oraz wzniesioną w 1644 r. ośmioboczną wieżę zwieńczoną dachem stożkowym z attyką, służącą jako strażnica w okresie zagrożenia najazdami ze wschodu.
We wnętrzu kościoła znajduje się kilka zabytków plastyki gotyckiej: kamienne portale, m. in. w przejściu z prezbiterium do skrzydła klasztornego, w klasztornym krużganku polichromia z przełomu XV i XVI w. przedstawiająca sceny pasyjne, którą można powiązać z czynnym w tym okresie malarzem i miniaturzystą bernardyńskim Franciszkiem z Sieradza. Wyposażenie świątyni pochodzi z okresu baroku: ołtarz główny z obrazami Matki Boskiej Pocieszenia i św. Barbary, iluzjonistyczne rokokowe ołtarze boczne malowane na ścianach techniką al fresco, stalle z bogatą dekoracją snycerską wykonane w 1646 r., ambona. W XVIII w., przy północnej nawie kościoła dobudowano kaplicę św. Antoniego. W jej wnętrzu znajduje się ołtarz z pocz. XX w. wykonany w miejscowym warsztacie snycerskim Antoniego Rarogiewicza. Od 1645 r. w przeworskim klasztorze tworzył znany malarz bernardyński Franciszek Lekszycki, po którym pozostało kilka obrazów m. in. św. Barbara w ołtarzu głównym i św. Antoni Padewski w kaplicy.
Przy zespole klasztornym zachował się fragment muru obronnego z I poł. XVII w.
